دوش  دیدم  که  ملائک   در     میخانه زدند       گل  آدم   بسرشتند  و  به   پیمانه زدند

   ساکنان   حرم  ستر   و    عفاف      ملکوت       با  من  راه نشین   باده     مستانه زدند

    آسمان   بار    امانت   نتوانست        کشید       قرعه   کار   به   نام   من    دیوانه زدند 

   جنگ   هفتاد  و  ملت  همه  را  عذر     بنه        چون   نديدند حقيقت  ره افسانه زدند                   

    شکر  ایزد  که  میان  من  و  او صلح  افتاد        حوریان  رقص کنان باده   شکرانه زدند

    آتش آن نیست که بر شعله او خندد شمع        آتش آن است که بر خرمن پروانه زدند                    

                                       کس چو حافظ نکشید  از رخ اندیشه نفاب

                                       تا سر   زلف  سخن را  به  قلم  شانه زدند       

سال ها  دل   طلب  جام  جم  از  ما     می کرد              وانچه   خود    داشت   ز   بیگانه تمنا می کرد

گوهری   کز صدف  کون  و مکان  بیرون       بود             طلب   از   گم  شدگان    ره        دریا می کرد

بی دلی  در   همه  احوال   خدا  با      او     بود               او   نمی دیدش   و  از   دور       خدایا می کرد

مشکل  خویش   بر  پیر   مغان  بردم        دوش              کو   به    تایید   نظر    حل        معما می کرد

دیدمش  خرم  و  خوشدل قدح باده   به  دست               وندران    آینه    صد    گونه      تماشا می کرد

گفتم این جام جهان بین به تو کی داد     حکیم                گفت  آن   روز   که  این    گنبد   مینا می کرد

آن  که  چون غنچه لبش  راز حقیقت      بنهفت             ورق  خاطر  از   این  نکته        محشا می کرد

آن  همه شعبده ها عقل که  می کرد آن     جا               ساحری  پیش  عصا     و    ید   بیضا می کرد

گفت  آن  یار  کز  او  گشت   سر  دار         بلند                جرمش  این   بود   که   اسرار  هویدا می کرد

فیض  روح  القدس     ار   باز   مدد         فرماید               دیگران    هم   بکنند  آنچه     مسیحا می کرد

گفتمش   سلسله   زلف  بتان  از  پی   چیست              گفت  حافظ   گله ای  از   دل   شیدا می کرد

چند نکته در باره این غزل

فطرت انسان به نوعی خلق شده که او در همه حال ترقی خواه  بوده وهمیشه در مسیر پیشرفت 

خویش قدم برمی دارد ؛در بعد عرفانی نیز  چنین مسئله ای صادق می باشد بدین ترتیب که رهرو 

طریق میخواهد با داشتن شناخت کافی از هستی و خالق آن خود را به مرتبتی از شناخت برساند

که کمال آرزوی اوست ودر سلوک خویش به دنبال جام جمیست که او رابه این شناخت برساند؛

غافل از این که این موهبت در دل انسان به ودیعه گذاشته شده و انسان با شناخت خویش 

می تواند به مرتبت وصول که همان معرفت الله است نایل شود.

من عرف نفسه فقد عرف ربه

گوهر معرفت از  هیچ صدفی به جز دل  آدمی به دست نمی آید . ولی آن دلی که بی دل است و

دل خود را نمی شناسد با آن که کمال مطلق (خدا )با اوست ؛در طلب یار گرد جهان می گردد.

مرید در راه نیل به کمال باید از رهنمائی مراد خویش که جام پر از شراب معرفت را به دست آورده

و  سرمست و خوشحال از آن میباشد استفاده نماید . 

حافظ مرید راه عشق نیز مشکل به مراد برده و او را خوشدل از شراب معرفت می یابدوزبان به 

پرسش می گشاید که این دل روشن در کدامین زمان به او ارزانی شده است .

جواب پیر بدان سوال به نکته های ظریفی اشاره دارد :

قدرت شناخت در بدو خلقت کائنات در دل انسان نهاده شده است و او می تواند از آن استفاده 

نموده و به سر منزل کمال برسد.

آن کسی که حقیقت درونی خویش را که همچون گل سرخی خوش بوست نشناسد همیشه 

ذهن خود را در جستحوی حق و حقیقت مشوش می کند.

در رسیدن به کمال ؛وجود عشق به کمال ضروری می نماید و مرید باید با باز پس زدن عقل به 

مرتبه وصول برسد و با کشف اسرار و با ابراز عشق خطر طریق سلوک را به جان بخرد.

در راه عشق و وصول به حق؛ لطف و عنایت خداوند متعال شرط لازم می باشد و انسان چون 

به مرتبت کمال برسد همچون عیسی مسیح قادر به احیاء مردگان که کاری خدائیست می شود.

در سالي از سده هشتم هجري در كوچه رندان شهر قلندران

بي قرار  كودكي به  دنيا آمد.  نامش  را شمس الدين  محمد

گذاشتند.

كودك در راه زندگي قران را با چهارده روايت آن آموخت و ازبر

نمود ولقب حافظ لسان الغيب را به خود اختصاص داد.

او  براي به  دست  آوردن  معرفت  و   جام جهان بين سال ها

طلب مراد كرد وعاقبت آن را در دل خويش يافت.

شراب جام عشق را  سر كشيد  و  اشهي لنا واحلي سرود؛

اشتياق لذت جرعه اي  از  پيمانه خانه خمار را در ملائك ديد؛

دشواري هاي راه عشق را چشيد و فراغت سبك باران ساحل

عافيت را  برشمرد و خرقه ريا و تزوير را در غزل هاي خويش با

آب جام معرفت آتش زده سوزاند.

او به چنان مرتبتي رسيد كه در ظلمت شبي به  او آب حيات

دادند ودر سحرگاه از غصه رهانيدند.

او در خلوت عرفاني غزليات خود آوازه  جمع كثير مريدان كوي

معرفت گرديد و تا ابد ماندگار خواهد بود.

براي مدد جستن ازفيض روح القدس و سيرابي از عكس يار

افتاده در جام بايد حلقه نشين مكتب حافظ شد.